Neste momento, logo da absorción do Condado, Ribadeo é un señorío xurisdiccional cunha serie de privilexios tributarios para os señores xurisdiccionais que non tiveron choques cos viláns, ata case o final da súa existencia en 1812.

Neste mesmo ano, como dato demográfico, os veciños do señorío eran 948, repartidos da seguinte forma:
280 en Ribadeo, 65 en Arante, 140 en Cubelas, 91 en Obe, 53 en Vilaselán, 207 na Devesa, 68 en Rinlo e 44 en Piñeira.

Cando comeza o século XVI en Galicia existían cinco provincias, que a mediados do mesmo aumentarán a sete: A Coruña, Santiago, Lugo, Ourense, Betanzos, Tui e Mondoñedo.

En 1822 fúndense en catro, en 1823 serán de novo sete e en 1833 establécense xa definitivamente as catro provincias actuais, co que Ribadeo deixa de formar parte da provincia de Mondoñedo, cidade coa que sempre mantivo enfrontamentos porque a sede episcopal, recelosa da puxanza comercial da vila do EO, gravou cunha gran cantidade de impostos, que ata fixo fuxir cara a Castropol a unha parte importante da burguesía comerciante.

Territorialmente, en 1835, algunhas parroquias do sur do Concello de Ribadeo uníronse para constituír o Concello de Cedofeita pero en 1843, a Xunta Provisional de goberno de Ribadeo abortou esta iniciativa e nunca máis houbo problemas coa integridade territorial do concello.

O século XIX marca un punto de inflexión decisivo entre o Ribadeo antigo e o moderno coa desparición da muralla, ademais doutras construcións que marcaban a vida da vila durante os séculos anteriores.

O señorío de Ribadeo abarcaba as seguintes parroquias do municipio: Santa María del Campo (Ribadeo), Santa María de Vilaselán, San Juan de Piñeira, Santa Eulalia (Santalla) da Devesa, San Vicente de Cubelas, San Juan de Obe e San Pedro de Arante.
Nestas sete freguesías había oito vilas (segundo datos de 1751):
Ribadeo, Vilaselán, Vilaframil (A Devesa), Vilandriz (A Devesa), Vilagüiz (A Devesa), Vilamariz (Arante) e Vilavella (Ribadeo).

Dos primeiros séculos de nosa era cabe supor que a poboación celta-romana foi evolucionando dun xeito similar a como o fixo no resto de Galicia.
Máis adiante chegarían os suevos e parece ser que o declive foi bastante importante. Fálase de que un xenro de Don Pelayo, chamado Afonso o Católico, repoboou Ribadeo quizais con refuxiados cristiáns que fuxían do avance musulmán.
A igrexa de Ribadeo foi catedral ata o ano 918, no que Ordoño cambiou a sede a Mondoñedo.

Repoboada ou non por Afonso o Católico, o certo é que a mediados do século XII a vila asentábase na ensenada da Vilavella, pois o primitivo núcleo de Cabanela e Porcillán foi abandonado fuxindo dos ataques dos hérulos e normandos nos séculos IX e X.

Logo dunha serie de tensións, no ano 1183, Fernando II concede ao obispado de Mondoñedo os dereitos sobre o territorio dependente da igrexa de Santiago de Vigo, que chegaban ata o porto de San Julián (Porcillán), onde comezaba Vilaselán.

Nos anos posteriores produciranse cambios na sede obispal entre Mondoñedo e Ribadeo, que acabarán no ano 1270, cando Nuño II concederá a Colexiata, que chegará ata o século XIX.

Pouco despois, polas concesións de Fernando II e Afonso IX créase o señorío abadengo. Este señorío abadengo durará ata o 20 de Decembro de 1369, día no que Enrique de Trastámara, en pago polos servizos prestados na loita contra o seu medio irmán Pedro o Cruel, outorga as terras de Ribadeo, con título de condado, ao cabaleiro francés Pierre de Villaines.

Ao pouco tempo, este vendería o Condado a Rui López Davalos, que caeu en desgraza ante o novo rei Juan II.

Juan II dividiu o condado de Ribadeo, para reunificarlo despois ao concederllo en 1431 a Rodrigo de Villandrando. Virían despois máis condes, ata que co matrimonio de Rodrigo de Silva e unha dama da familia de Híjar, incorporouse, en canto a título ao condado de Híjar.