Dos primeiros séculos de nosa era cabe supor que a poboación celta-romana foi evolucionando dun xeito similar a como o fixo no resto de Galicia.
Máis adiante chegarían os suevos e parece ser que o declive foi bastante importante. Fálase de que un xenro de Don Pelayo, chamado Afonso o Católico, repoboou Ribadeo quizais con refuxiados cristiáns que fuxían do avance musulmán.
A igrexa de Ribadeo foi catedral ata o ano 918, no que Ordoño cambiou a sede a Mondoñedo.

Repoboada ou non por Afonso o Católico, o certo é que a mediados do século XII a vila asentábase na ensenada da Vilavella, pois o primitivo núcleo de Cabanela e Porcillán foi abandonado fuxindo dos ataques dos hérulos e normandos nos séculos IX e X.

Logo dunha serie de tensións, no ano 1183, Fernando II concede ao obispado de Mondoñedo os dereitos sobre o territorio dependente da igrexa de Santiago de Vigo, que chegaban ata o porto de San Julián (Porcillán), onde comezaba Vilaselán.

Nos anos posteriores produciranse cambios na sede obispal entre Mondoñedo e Ribadeo, que acabarán no ano 1270, cando Nuño II concederá a Colexiata, que chegará ata o século XIX.

Pouco despois, polas concesións de Fernando II e Afonso IX créase o señorío abadengo. Este señorío abadengo durará ata o 20 de Decembro de 1369, día no que Enrique de Trastámara, en pago polos servizos prestados na loita contra o seu medio irmán Pedro o Cruel, outorga as terras de Ribadeo, con título de condado, ao cabaleiro francés Pierre de Villaines.

Ao pouco tempo, este vendería o Condado a Rui López Davalos, que caeu en desgraza ante o novo rei Juan II.

Juan II dividiu o condado de Ribadeo, para reunificarlo despois ao concederllo en 1431 a Rodrigo de Villandrando. Virían despois máis condes, ata que co matrimonio de Rodrigo de Silva e unha dama da familia de Híjar, incorporouse, en canto a título ao condado de Híjar.

Os primeiros vestixios históricos son de orixe fenicio, un asentamento mineiro-comercial alá nos séculos XX a XVI a.C. (antes de Cristo).

Aínda que é probable a presenza posterior de cartaxineses e gregos, pola importancia do seu comercio en Galicia, non se dispón de datos da súa incidencia na ría de ribadeo.

Existen, iso si, restos importantes dos celtas autóctonos, como a famosísima Diadema de Ribadeo toda ela chea de baixoreleves cunha serie de torques ademais de espadas e fíbulas. Discútese sobre o grupo étnico celta que poboaba a zona: segundo algúns foron os Eosios e para outros foron os Cibarcos.

Sexa como for, o certo é que tiveron que recibir a visita dos romanos, aínda que non se acharon restos das calzadas, fontes, templos, etc...só pequenas pezas de cerámica, algunhas moedas, etc...

Temos moi poucos datos sobre a prehistoria da zona. Tan só algúns castros e mámoas chegan ata a actualidade como documento de tal época. Podemos atopar castros en Vilaselán, A Devesa (aquí atópase unha praia con devandito nome pola abundancia de restros que se atoparon), Vilaosende, As Anzas e Arante.

As mámoas atópanse en Mondigo. Aínda que os achados non tiñan demasiada relevancia, si nos falan dun poboamento estable, ao acharse restos de cascotes que nos levan a pensar na existencia de casas con paredes de mampostería. Actualmente isto está cambiando co xacemento de Louselas.

CASTROS EN GALIZA

Os Castros son o máis característico da civilización Celta. Estes asentamentos humanos eran construídos sempre en altura, en orografías de difícil acceso, que garanten a seguridade dos seus habitantes. As dimensións dun castro oscilan entre os 20 e os 500 metros de diámetro.
Máis ou menos, a súa extensión é duns 100 metros e adoitan presentar unha planta oval ou alargada.
Destaca sempre o impoñente sistema defensivo, dotado dunha ou máis lineas de muralla rodeando o castro.

CASTRO DE LOUSELAS

O importante achado arqueolóxico de Louselas, situado na parroquia de Vilaselán, atópase nestes momentos en fase de avaliación. Segundo os arqueólogos desprazados ao efecto, é un xacemento de gran importancia tanto pola súa extensión como pola cantidade de restos atopados ata o momento (algúns depositados no Museo de Vilalba).
Auguran que probablemente sexa o maior e mellor xacemento de Galicia. En canto se acabe a concentración parcelaria de Vilaselán, a zona que delimita o castro quedará reservada para investigación e exposición.